ارشاد شیخ مفید در احوالات امیرالمومنین علیه السلام- فصل دوم

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا اباصالح المهدی ادرکنی

ارشاد شیخ مفید - فصل دوم - شهادت حضرت علی علیه السلام

وفات (و شهادت) امیرالمومنین علیه السلام پیش از سپیده دم شب جمعه بیست و یکم ماه مبارک رمضان سال چهلم هجری اتفاق افتاد، و آن حضرت به وسیله شمشیر کشته شد، و کشنده اش ابن ملجم مرادی لعنه الله علیه بود که در مسجد کوفه حضرت را کشت، و این پیش آمد ناگوار هنگامی بود که آن حضرت علیه السلام در شب نوزدهم ماه رمضان برای نماز از خانه بیرون آمد (و وارد مسجد شد) و مردمان را برای نماز صبح بیدار می کرد، و (ابن ملجم) از سر شب چشم به راه آن حضرت علیه السلام بود، تا آنگاه که حضرت بر او- که خود را به خواب زده بود و در میان خفتگان افتاده و کارش را پنهان ساخته بود- گذر کرد، ناگهان حمله کرد، و با شمشیری که زهر آگین و مسموم بود به فرق سر آن حضرت زد، و (پس از این ضربت) حضرت روز نوزدهم و شب بیستم و روز آن و شب بیست و یکم را تا ثلث اول آن زنده بود و سپس از دنیا رفت و به لقای خدای تعالی شتافت، و آن حضرت علیه السلام پیش از آن از چنین اتفاقی آگاه بود و به مردم خبر داده بود.

ارشاد شیخ مفید در احوالات امیرالمومنین علیه السلام- فصل اول

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا اباصالح المهدی ادرکنی

ارشاد شیخ مفید - فصل اول

دوران امامت علی علیه السلام پس از رسول خدا صلی الله علیه و آله سی سال بود، که بیست و چهار سال و شش ماه از این مدت را آن حضرت نمی توانست دخالتی در کارها و احکام اسلام بنماید و هموراه در تقیه بود و (از اظهار نظر و بیان حقایق خودداری فرموده، با آنها که سر کار بودند) مدارا می کردند. و پنج سال و شش ماه دیگر را (نیز که خود بر سر کار آمد) گرفتار جنگ با منافقین بود. آنان که بیعت شکنی کردند (چون طلحه و زبیر) و آنان که از حق رو گرداندند (چون معاویه و یارانش) و آنان که از دین بیرون رفتند (چون خوارج نهروان) و در تمامی این مدت به فتنه ی گمراهان دچار گشته دست او را بسته بودند، چنانچه رسول خدا صلی الله علیه و آله سیزده سال (که در مکه بود) نمی توانست احکام اسلام و نبوت خود را (آنطور که باید) به مردم برساند، و همواره در ترس و زندان ، و در حال فرار و دوری از اجتماع به سر می برد، نه قدرت داشت که با کفار جهاد کند، و نه استطاعت داشت که از مومنین دفاع بنماید، و پس از هجرت به مدینه نیز ده سالی که در آنجا ماند همواره با مشرکین مبارزه و جهاد می کرد و گرفتار آزار منافقین بود، تا آنگاه که خدای عز و جل قبض روحش فرمود و در بهشت برینش جای داد.